🌲 Καλεσμένος από την Άγρια Φύση

Ήταν μόνος, καλεσμένος από τη φύση, ζώντας ανάμεσα στα άγρια ζώα, γιατί αυτά μόνο μπορούσαν να καταλάβουν τα εσώψυχα του άντρα, που διάλεξε την άγρια ερημιά και την ηρεμία από την δυστυχία της ανθρώπινης απόρριψης. Ένα μικρό εκπαιδευτικό κείμενο για μαθητές Εσπεράντο επιπέδου Α2.

Andreas Zervas

13 min read

Τι θα βρεις εδώ:

ένα μικρό παραμύθι - εκπαιδευτικό κείμενο - για μαθητές της γλώσσας Εσπεράντο, επιπέδου Α2. Η ιστορία παρουσιάζεται στην Εσπεράντο σε πέντε επεισόδια. Στη συνέχεια υπάρχει ένα εσπεραντο-ελληνικό λεξικό των ιδιαίτερων λέξεων του κειμένου. Στο τέλος βρίσκεται μια συνοπτική αφήγηση της ιστορίας, στα ελληνικά.

🌲Vokita de la Sovaĝeco

a painting of a man sitting on a rock
a painting of a man sitting on a rock

Vokita de la Sovaĝeco

La suno subeniris, pentrante la ĉielon per flamoj de oranĝo kaj ruĝo, kiam li atingis la montpintakon. Sola. Nur la vento siblis ĉirkaŭ li, portante kun si la odoron de pino kaj malseka tero. Sub li etendiĝis la vasta, sovaĝa arbaro, hejmo al estaĵoj pli potencaj kaj pli misteraj ol li mem. Li ne timis ilin. Ili estis sia speco de familio. Ili komprenis lin pli bone ol iu ajn homo iam komprenis. Ili komprenis la silentan belecon de lia koro. Li ne estis ĉiam sola. Iam li havis familion, amikojn, vilaĝon. Sed la homoj ne povis kompreni la melodion de lia animo. Ili vidis nur la eksteron, la silentan eksteron, kiu kaŝis profundan fonton de emociaj turmentoj kaj intensega amo al la mondo. Ili ne povis kompreni lian neeblan deziron kuniĝi kun la natura mondo, la bezonon senti la pulson de la arbaro en sia propra koro. Ili ridindigis liajn rakontojn pri intertraktadoj kun agloj, babiladoj kun ursoj kaj luno-kantado kun lupojn. Ili nomis lin frenezulo, malsanulo, senvalora. Do li foriris. Li eliris el la bruo kaj la malamo, serĉante rifuĝon en la brakoj de la sovaĝejo. Tie, inter la rokoj kaj la arboj, li trovis sian veran hejmon. La bestoj salutis lin. La lupo kun siaj inteligentaj okuloj rigardis lin kun kompreno, la aglo flugis alte super li, kiel gvardisto de lia soleco. La urso, kun sia majesta gracio, protektis lin de la malamikaj elementoj. Ili ne juĝis lin. Ili ne demandis demandojn. Ili simple ekzistis, kune kun li, dividante la silentan harmonion de la monto. Li lernis ilian lingvon – ne la lingvon de vortoj, sed la lingvon de koroj. Li lernis legi la ventojn, la signalojn de la bestoj, la misteron de la nokto. Li lernis vivi en plena harmonio kun la natura ritmo. Li lernis esti vera. Li ne estis riĉa je havaĵoj. Liaj vestaĵoj estis ŝiriĝintaj, lia manĝo malmulte, sed lia koro estis plena. Plena de la paco, kiun li nur povis trovi en la sovaĝejo, plena de la amo, kiun la bestoj senlace donis al li. Ili vidis la belecon en lia animo, la belecon, kiun la homoj ne povis kompreni. Kaj tio sufiĉis. Sur la montpintako, sub la steloj, li sentis la profundan konekton al ĉio ĉirkaŭanta lin. Li estis parto de la grandioza tutaĵo, kaj en tiu sento de apartenado, li trovis sian veran liberecon. Li estis sola, jes, sed ne malĝoja. Li estis sola kun la sovaĝaj bestoj, ĉar nur ili povis kompreni la koran belecon de viro, kiu elektis la sovaĝecon super la malĝojo de homa malakcepto.

Parto 1: Voĉo el la Silento

La suno malrapide malaperis malantaŭ la foraj montoj. Ĝiaj lastaj radioj varmigis la rokpintojn kaj kolorigis la ĉielon per oranĝa, rozkolora kaj ruĝa lumo. Sur unu el tiuj pintoj staris viro. Li rigardis malproksimen. Lia hararo moviĝis pro la malvarmeta vespera vento, kaj liaj okuloj brilis en la lasta lumo de la tago.

Lia nomo estis Erik. Li staris senmova kaj spiris profunde la freŝan aeron de la monto. Li sentis la odoron de pino, malseka tero kaj forbrulintaj folioj. Tio estis la odoro de libereco, vivo malproksime de urboj, domoj kaj la bruo de homoj.

Sube li etendiĝis granda arbaro, kvazaŭ verda maro plena je vivo. Li aŭdis la krion de aglo, tre alte en la ĉielo, kaj subite ne sentis sin sola. Li levis la kapon. La birdo flugis en rondoj super li, kvazaŭ ĝi rigardus lin, kvazaŭ ĝi rekonus amikon.

Erik klinis sin kaj tuŝis la malvarmetan grundon per sia mano. “Mi estas hejme,” li flustris. Neniu aŭdis lin – aŭ eble ĉiuj aŭdis: la vento, la birdoj, la arboj. Ili ĉiuj estis parto de mondo, kie li fine sentis sin komprenita.

Li ne ĉiam vivis tiel. Iam li loĝis en vilaĝo – malgranda komunumo inter la valoj. Li laboris en bakejo. Ĉiumatene li vekiĝis frue, miksis farunon, akvon kaj giston, kaj bakis panojn kun zorgo. La panoj estis bongustaj, kaj lia laboro estis honesta. Sed io ĉiam mankis en lia koro.

Vespere, post la laboro, li iris en la kampojn aŭ sidis apud la rivero. Li rigardis la stelojn kaj demandis sin, kial li sentas sin tiel malsama. Dum aliaj viroj parolis pri mono aŭ sportoj, li pensis pri birdoj, pri la silento de neĝa mateno, kaj pri la revo vivi kune kun la naturo.

Li provis paroli kun homoj pri tio, sed ili ridetis strange. “Vi pensas tro multe,” diris unu. “Vi devas pli trinki kun ni, vi estas tro silenta,” diris alia. Ili ne estis malbonaj – nur ne povis kompreni lin.

Unufoje li rakontis al infano en la vilaĝo, ke li vidis urson proksime al la rivero, kaj ke ili rigardis unu la alian sen timo. La infano miris, sed la patrino koleriĝis. “Ne mensogu al miaj infanoj!” ŝi kriis. Ekde tiu tago, la homoj rigardis lin iom strange.

Sed Erik ne mensogis. Li vere vidis la urson. Ili rigardis unu la alian. En la okuloj de la urso li ne vidis danĝeron, sed ian trankvilan komprenon – kvazaŭ la urso sciis, ke tiu homo ne volis damaĝi, sed volis kompreni.

Parto 2: Foriro kaj Komenco

Venis tago, kiam Erik sentis, ke li ne plu povas resti. Ne okazis io grava, ne estis kverelo aŭ skandalo. Nur silenta kompreno en lia koro: “Mi ne apartenas ĉi tien.”

Li enmetis kelkajn aferojn en sakon: tranĉilon, flanelan ĉemizon, malnovan mantukon, notlibron kaj krajonon. Li ne adiaŭis. Li foriris antaŭ la sunleviĝo, kiam la stratoj de la vilaĝo estis malplenaj kaj la hundoj ankoraŭ dormis.

La unua tago estis malfacila. Liaj piedoj doloris, kaj lia dorso tre lacis. Sed la aero estis pura kaj plena je vivo. La birdoj kantis senhalte, kaj ĉiu paŝo en la arbaro kondukis lin pli profunden en trankvileco.

Li trovis lokon inter altaj pinoj kaj grandaj ŝtonoj, proksime de klara rivereto. Tie li konstruis provizoran ŝirmejon el branĉoj kaj folioj. Nokte li kuŝis sur lito el sekaj herboj kaj aŭskultis la sonojn de la naturo – bruetojn en la arbustoj, ululadon malproksime, kaj la mildan sonon de vento en la arboj.

Komence li havis timon. Kio se venos lupo? Kio se li malsaniĝos? Sed tago post tago, semajno post semajno, li timis malpli. Li lernis kiel trovi fungojn, kiel kuiri rizon super fajro, kaj kiel trinki puran akvon el roka fendo. La naturo instruis lin.

Unu matenon, dum li kolektis berojn, li revidis la saman urson. La granda besto eliris el arbusto kaj haltis. Erik ankaŭ haltis kaj ne moviĝis. Ili rigardis unu la alian. La urso ne growlis. Ĝi nur rigardis lin. Poste ĝi malrapide reiris en la arbaron.

Erik sidis sur ŝtono dum longa tempo post tio. Liaj manoj tremis, sed ne pro timo – sed pro forta emocio. Li sciis: la urso akceptis lin.

Ĉiutage li pli bone komprenis la lingvon de la bestoj. Ne per vortoj, sed per rigardo, movoj kaj sonoj. Li lernis rekoni, kiam ululo estas kolera kaj kiam ĝi estas amika. Li sciis, kiam birdo avertas pri danĝero, kaj kiam ĝi simple ĝojas pro la suno.

Li komencis paroli laŭte kun la arboj. Li rakontis al ili siajn pensojn. Ne ĉar li atendis respondon, sed ĉar li kredis, ke ili aŭskultas lin. La mondo fariĝis kiel familio por li.

Iun nokton, li rigardis la plenlunan ĉielon kaj komencis kanti. La kanto estis simpla, malnova melodio el lia infanaĝo. Sed la vortoj venis el lia nuna koro – pri soleco, espero kaj amo al ĉio viva. Kaj tiam li aŭdis ĝin: respondo.

Lupoj, ne tre malproksime, komencis kanti sian propran kanton. Ĝi ne estis minaca – ĝi estis respondo. Kaj Erik ekploris. Ne pro malĝojo, sed pro profunda ĝojo.

Parto 3: Nova Ritmo de Vivo

Post tiu nokto, Erik ne sentis sin plu kiel fremdulo. Li fariĝis parto de la granda, mistera muziko de la sovaĝa naturo. Ĉiumatene li vekiĝis kun la birdoj, kaj ĉiuvespere li fermis la okulojn, aŭskultante la malproksiman kanton de la vento.

Li ne vivis kiel reĝo. Kelkfoje li malsatis. Kelkfoje la pluvo trairis lian ŝirmejon kaj malsekigis liajn vestojn. Foje li vekiĝis frosta, kun neĝo sur la piedoj. Sed tio ne estis grava. Ĉar ĉiu tago donis al li novan miraklon: bela glacia floro sur herbo, juna cervo ludanta proksime, aŭ neatendita vizito de sciuro, kiu rigardis lin rekte en la okulojn.

Li komencis skribi en sia libreto ĉion, kion li vidis kaj aŭdis. Ne por scienco, sed por memoro. Li desegnis foliojn, skribis pri vetero, pri strangaj sonoj, kaj pri la humoro de la rivero. Tio fariĝis lia taglibro pri la vivo.

Foje li trovis malnovan vojon, preskaŭ kovritan de musko kaj folioj. Li sekvis ĝin ĝis malgranda herbejo, en la mezo de la arbaro. Tie staris malnova ŝtonringo – verŝajne restaĵo de tre malnova tempo. Li sidiĝis en la mezo kaj fermis la okulojn.

En tiu momento, li sentis ion specialan – kvazaŭ la tuta naturo ĉirkaŭ li spirus kune kun li. La vento ĉesis. La birdoj silentiĝis. Kaj li aŭdis sian koron bati laŭ la sama ritmo kiel la tero.

Poste li revenis tien ĉiun semajnon. Tio fariĝis por li speciala, sankta loko. Tie li parolis kun si mem, pensis kaj rememoris. Foje li pensis pri sia infanaĝo – pri la tagoj kun sia avino, kiu rakontis fabelojn pri arbaraj animoj, pri arboj kiuj memoras, kaj pri steloj kiuj aŭskultas. Eble ŝi estis la sola, kiu vere komprenis lin. Eble de ŝi li ricevis tiun nekutiman sentemon.

Kaj nun, post tiom da jaroj, li komprenis: la fabeloj estis veraj – laŭ sia propra maniero.

Unu tagon venis forta ŝtormo. La ĉielo fariĝis malluma jam tagmeze. Erik kuris al sia ŝirmejo, sed branĉo falis sur lian ŝultron, kaj li falis sur la teron. Li sentis doloron en la tuta korpo, sed li sukcesis rampi sub granda ŝtono por protekti sin.

La nokto estis longa. La vento urlis, la tondro bruadis, kaj fulmoj lumigis la ĉielon. Sed Erik fermis la okulojn kaj pensis pri la bestoj – pri la urso, la aglo, la lupo. Ankaŭ ili certe kaŝiĝis, atendante ke la mondo trankviliĝu. Kaj Erik ne sentis sin malforta, sed kiel unu el ili.

Kiam la mateno finfine venis, la ĉielo fariĝis klara. La aero estis freŝa kaj nova. Erik eliris malrapide, kun doloro en la ŝultro, sed kun rideto sur la lipoj. Li estis vundita – sed viva. La sovaĝa naturo denove protektis lin.

Parto 4: Inter Du Mondoj

Post la ŝtormo, Erik decidis fari sian ŝirmejon pli forta. Li uzis pli dikajn branĉojn, ligis ilin per ŝnuro el sekaj herboj, kaj kovris la tegmenton per tavoloj da folioj kaj ŝelo. La nova dometo estis pli sekura kaj eĉ iom komforta.

Ĉiu tago fariĝis parto de nova vivo. Erik ne plu kalkulis la tempon per horoj aŭ tagoj de la semajno. Li mezuris ĝin laŭ la movado de la suno, laŭ la floroj de la plantoj, kaj laŭ la reveno de la birdoj.

Unu matenon li vidis vunditan cignon ĉe la bordo de la rivero. La birdo ne povis flugi. Erik proksimiĝis malrapide kaj parolis per trankvila voĉo. La cigno ne forkuris. Li prenis ĝin en siajn brakojn – ĝi estis milda sed peza – kaj portis ĝin al sia ŝirmejo.

Dum kelkaj tagoj li prizorgis la cignon. Li purigis ĝian vundon, alportis al ĝi akvon kaj manĝaĵon. La cigno restis trankvila. Erik kantis al ĝi kaj foje rakontis siajn sonĝojn. Kiam la birdo finfine flugis for, Erik rigardis la ĉielon kun kortuŝita rigardo. Li sentis, ke li faris ion bonan. Iom post iom li fariĝis ne nur parto de la naturo, sed ankaŭ ĝia helpanto.

Sed la mondo ne forgesas facile. Iun tagon, dum Erik kolektis herbojn proksime de montvojo, li aŭdis paŝojn. Li tuj kaŝis sin inter la arbustoj. Post kelkaj sekundoj li vidis junan virinon kun dorsosako kaj bastono. Ŝi haltis, rigardis ĉirkaŭe, prenis fotiilon kaj fotis la pejzaĝon.

Erik sentis miksajn sentojn: scivolemon, timon kaj nostalgion. Tio estis la unua homo, kiun li vidis post tiom da jaroj. Ĉu li devus paroli al ŝi? Aŭ ĉu li devus resti kaŝita?

La virino ekmarŝis plu kaj malaperis post la arboj. Erik restis en sia kaŝejo kaj sidis senmova dum longa tempo. Li sentis, ke io ŝanĝiĝis. La homa mondo venis pli proksimen. Sed li ne sentis malĝojon. Male, li sentis sin preta. Ne preta por forlasi la sovaĝejon, sed eble – iam – por malfermi sian mondon al alia homo, kiu povus kompreni lin.

Tiun nokton li skribis en sian libreton:

“Hodiaŭ mi vidis homon. Sed mi ne kaŝis min pro timo – nur ĉar mi demandis min, kion fari. Mi ne volas fuĝi. Mi volas elekti. Kaj hodiaŭ, mi elektis observi en silento.”

Parto 5: Tio, Kio Restas

La tagoj pasis, kaj Erik ne plu vidis la virinon. Sed li memoris ŝin – ne kiel danĝeron, sed kiel memorigilon, ke ekzistas ankaŭ aliaj vojoj. Tamen li ne volis reiri al la vilaĝo. Li ne revis pri domoj, panfornoj aŭ stratlumoj. Li volis resti tie, kie li finfine komencis vere vivi.

Iun matenon li vekiĝis kun sento de trankvilo. Li staris antaŭ sia ŝirmejo kaj rigardis la mondon ĉirkaŭ si. Ĉiu arbo, ĉiu ŝtono, ĉiu sono estis konata por li. Sed ne nur tio – ili estis parto de li. Li ne estis gasto en la arbaro. Li estis parto de ĝi.

La lupo venis tiun tagon, trankvile kaj senbrue, kiel ĉiam. Ili ne bezonis vortojn. Ili simple sidis unu apud la alia kaj rigardis la montojn. Poste venis la aglo, flugante en granda cirklo, kvazaŭ saluto. Eĉ la urso aperis – ne proksime, sed videble – kvazaŭ ĝi dirus: “Ni estas ĉi tie.”

Erik ridetis. Lia hararo jam estis griza, kaj liaj manoj fariĝis malmolaj pro laboro kaj tempo. Sed liaj okuloj restis klaraj, kaj lia koro estis plena.

Li prenis sian notlibron kaj skribis la lastan frazon:

“Mi ne scias, kiel longe mi restos. Sed mi scias, ke mi vivas. Kaj tio sufiĉas.”

Tiun nokton li kuŝis sub la steloj, sen tegmento super si. Li volis senti ilin – la freŝan aeron, la mildan venton, kaj la malproksimajn sonojn de la nokto.

Kaj dum li dormis, la vento kantis dolĉan melodion tra la branĉoj. La bestoj restis proksime, kiel silentaj gardistoj. La luno brilis. La mondo spiris. Kaj Erik, la viro, kiun iam forpuŝis la homoj, trovis sian eternan lokon – ne inter domoj, sed inter arboj kaj steloj.

Li estis sola. Sed fakte, li ne estis soleca. Finfine, li ne sentis sin malĝoja aŭ izolita. Li sentis sin en paco.

Μετάφραση λέξεων με παραδείγματα

elekti, επιλέγω, *Li* elektis la vojon de silento kaj libereco.Επέλεξε τον δρόμο της σιωπής και της ελευθερίας.,*Ŝi* elektis resti anstataŭ foriri.Επέλεξε να μείνει αντί να φύγει.

esenco, ουσία / βαθύτερη σημασία, *Li sentis la* esencon de vivo en la naturo. – Ένιωσε την ουσία της ζωής στη φύση.,*La* esenco de la rakonto estas akcepto. – Η ουσία της ιστορίας είναι η αποδοχή.

etendiĝis, εκτεινόταν, *La arbaro* etendiĝis ĝis la horizonto. – Το δάσος εκτεινόταν μέχρι τον ορίζοντα.,*Verda herbejo* etendiĝis antaŭ la domo. – Ένα πράσινο λιβάδι εκτεινόταν μπροστά από το σπίτι.

fremda, ξένος / άγνωστος, *Komence la arbaro ŝajnis al li* fremda.* – Στην αρχή το δάσος του φαινόταν ξένο.,*Li sentis sin* fremda inter la homoj. – Ένιωσε ξένος ανάμεσα στους ανθρώπους.

hejmo, σπίτι / πατρίδα, *Li trovis sian veran* hejmon inter la arboj. – Βρήκε το αληθινό του σπίτι ανάμεσα στα δέντρα.,*Ĉiu homo bezonas* hejmon por senti sin sekura. – Κάθε άνθρωπος χρειάζεται ένα σπίτι για να νιώθει ασφαλής.

juĝi, κρίνω, *La bestoj ne* juĝis lin. – Τα ζώα δεν τον έκριναν.,*Estas facile* juĝi aliulojn sen koni ilian vivon. – Είναι εύκολο να κρίνεις τους άλλους χωρίς να ξέρεις τη ζωή τους.

kaŝiĝi, κρύβομαι, *Li* kaŝiĝis inter la arbustoj por observi.Κρύφτηκε μέσα στους θάμνους για να παρατηρήσει.,*La infanoj* kaŝiĝis dum la ludo. – Τα παιδιά κρύφτηκαν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

kompreno, κατανόηση, *La lupo rigardis lin kun* kompreno.* – Ο λύκος τον κοίταξε με κατανόηση.,*Inter amikoj devas esti* kompreno kaj respekto. – Μεταξύ φίλων πρέπει να υπάρχει κατανόηση και σεβασμός.

malseka, υγρός, *Lia mantelo estis* malseka pro la pluvo. – Το παλτό του ήταν υγρό από τη βροχή.,*Ŝi staris sur la* malseka tero. – Στεκόταν πάνω στο υγρό έδαφος.

memoro, ανάμνηση / μνήμη, *Li revenis al loko plena je* memorioj.* – Επέστρεψε σε ένα μέρος γεμάτο αναμνήσεις.,*Ĉi tiu kanto vekas* memorojn el infanaĝo. – Αυτό το τραγούδι ξυπνά αναμνήσεις από την παιδική ηλικία.

montpintako, κορυφή βουνού, *Li atingis la* montpintakon post longa migrado. – Έφτασε στην κορυφή του βουνού μετά από μακρά πεζοπορία.,"*De la* montpintako, li povis vidi la tutan valon. – Από την κορυφή του βουνού, μπορούσε να δει όλη την κοιλάδα."

murmuri, ψιθυρίζω / μουρμουρίζω, *La rivero* murmuris trankvile dum la nokto. – Το ποτάμι μουρμούριζε ήσυχα τη νύχτα.,*Ŝi* murmuris ion nerimarkeble. – Εκείνη ψιθύρισε κάτι αθόρυβα.

observi, παρατηρώ, *Li* observis la cignon sen ĝeni ĝin. – Τον παρατηρούσε χωρίς να τον ενοχλεί.,*Estas grave* observi la naturon por lerni. – Είναι σημαντικό να παρατηρείς τη φύση για να μάθεις.

pentrante, ζωγραφίζοντας, *La suno* pentrante la ĉielon per oranĝaj nuancoj. – Ο ήλιος ζωγραφίζοντας τον ουρανό με πορτοκαλί αποχρώσεις.,"*La infano sidis,* pentrante bildon de arbaro. – Το παιδί καθόταν, ζωγραφίζοντας μια εικόνα του δάσους."

prizorgi, φροντίζω, *Li* prizorgis la vunditan cignon kun amo. – Φρόντισε τον τραυματισμένο κύκνο με αγάπη.,*Ŝi ĉiam* prizorgas la ĝardenon kun pacienco. – Πάντα φροντίζει τον κήπο με υπομονή.

reveni, επιστρέφω, *La birdoj* revenis printempe. – Τα πουλιά επέστρεψαν την άνοιξη.,*Li decidis ne* reveni al la vilaĝo. – Αποφάσισε να μην επιστρέψει στο χωριό.

ritmo, ρυθμός, *Li vivis laŭ la natura* ritmo de la tero. – Ζούσε σύμφωνα με τον φυσικό ρυθμό της γης.,*La muziko havis mildan* ritmon.* – Η μουσική είχε έναν απαλό ρυθμό.

siblis, σφύριζε, *La vento* siblis tra la branĉoj. – Ο άνεμος σφύριζε ανάμεσα στα κλαδιά.,*La serpento* siblis antaŭ ol ataki. – Το φίδι σφύριξε πριν επιτεθεί.

silenteco, σιωπή, *La* silenteco de la nokto trankviligis lin. – Η σιωπή της νύχτας τον ηρέμησε.,*En la arbaro regis profunda* silenteco.* – Στο δάσος επικρατούσε βαθιά σιωπή.

ŝirmejo, καταφύγιο / πρόχειρο κατάλυμα, *Li konstruis sian propran* ŝirmejon el branĉoj. – Έφτιαξε το δικό του καταφύγιο από κλαδιά.,*La ŝtormo detruis parton de la* ŝirmejo.* – Η καταιγίδα κατέστρεψε μέρος του καταφυγίου.

sento, αίσθηση / συναίσθημα, *Li havis profundan* senton de libereco. – Είχε μια βαθιά αίσθηση ελευθερίας.,*Tiu kanto vekis fortajn* sentojn en li. – Αυτό το τραγούδι ξύπνησε δυνατά συναισθήματα μέσα του.

subeniri, κατεβαίνω / δύω (για τον ήλιο), *La suno* subeniris malantaŭ la montoj. – Ο ήλιος δύσε πίσω από τα βουνά.,"*Post la longa tago, ŝi vidis la lunon* subeniri inter nuboj. – Μετά από τη μακριά μέρα, είδε το φεγγάρι να κατεβαίνει ανάμεσα στα σύννεφα."

trankvilo, ηρεμία / γαλήνη, *Li trovis profundan* trankvilon inter la arboj. – Βρήκε βαθιά ηρεμία ανάμεσα στα δέντρα.,*La* trankvilo de la mateno helpis lin pensi klare. – Η γαλήνη του πρωινού τον βοήθησε να σκεφτεί καθαρά.

vundi, τραυματίζω, *La branĉo falis kaj* vundis lin sur la ŝultro. – Το κλαδί έπεσε και τον τραυμάτισε στον ώμο.,*La hundo estis* vundita sed vivanta. – Ο σκύλος ήταν τραυματισμένος αλλά ζωντανός.

Λεξικό

  • adiaŭi αποχαιρετώ

  • aglo αετός

  • aĵo αντικείμενο / πράγμα

  • amo (al ĉio viva) αγάπη (για ό,τι ζει)

  • animo ψυχή

  • ankoraŭ ακόμα

  • antikva αρχαίος

  • aparteni ανήκω

  • aperi εμφανίζομαι

  • apud δίπλα σε

  • arbaro δάσος

  • arbusto θάμνος

  • atendi περιμένω

  • aŭskulti ακούω προσεκτικά

  • averti προειδοποιώ

  • bakejo αρτοποιείο

  • baki ψήνω (στον φούρνο)

  • bastono μπαστούνι

  • bati (la koro) χτυπάει (η καρδιά)

  • bero μούρο / καρπός του δάσους

  • besto ζώο

  • bongusta νόστιμος

  • bordo (de rivero) όχθη (ποταμού)

  • brakoj χέρια

  • branĉo κλαδί

  • brili λάμπω

  • bruo θόρυβος

  • ĉemizo πουκάμισο

  • cervo ελάφι

  • ĉielo ουρανός

  • cigno κύκνος

  • ĉirkaŭ si γύρω του

  • cirklo κύκλος

  • damaĝi βλάπτω

  • danĝero κίνδυνος

  • demandi sin αναρωτιέμαι

  • demando ερώτηση

  • denove ξανά

  • desegni σχεδιάζω

  • devi / devus πρέπει / θα έπρεπε

  • dika / pli dika χοντρός / πιο χοντρός

  • disŝiri σκίζω / διασχίζω (με βία)

  • distanco απόσταση

  • distingi διακρίνω

  • dolĉa γλυκιά

  • dolori πονάω

  • doloro πόνος

  • dometo σπιτάκι

  • dormi κοιμάμαι

  • dorso πλάτη

  • dorsosako σακίδιο πλάτης

  • dum longa tempo για πολλή ώρα

  • ακόμη και

  • ekde tiu tago από εκείνη την ημέρα

  • ekmarŝi ξεκινώ να περπατάω

  • ekvivi / vere vivi αρχίζω να ζω / ζω αληθινά

  • ekzisti υπάρχω

  • elekti επιλέγω

  • eliri βγαίνω

  • emocio συναίσθημα

  • ero κομμάτι / μέρος (ενός συνόλου)

  • espero ελπίδα

  • estaĵo ον

  • esti akceptita είμαι αποδεκτός

  • esti parto de είμαι μέρος του

  • esti unu kun la naturo είμαι ένα με τη φύση

  • etendiĝi εκτείνομαι

  • eterna loko αιώνιος τόπος

  • evento γεγονός / συμβάν

  • fabelo παραμύθι

  • fajro φωτιά

  • fakte στην πραγματικότητα / όντως

  • familia rondo οικογενειακός κύκλος

  • fariĝi γίνομαι

  • fariĝi parto de nova vivo γίνομαι μέρος μιας νέας ζωής

  • faruno αλεύρι

  • fendo ρωγμή / σχισμή

  • fermi la okulojn κλείνω τα μάτια

  • finfine τελικά / επιτέλους

  • flanela φανελένιος

  • florado ανθοφορία

  • florpeco πεταλάκι / λουλουδάκι

  • flugi πετώ

  • flustri ψιθυρίζω

  • foje κάποιες φορές

  • folio φύλλο (δέντρου)

  • forbrulinta καμένος

  • forgesi ξεχνώ

  • forkuri / fuĝi φεύγω τρέχοντας / το σκάω

  • forlasi εγκαταλείπω

  • forpeli / forpuŝi διώχνω

  • fotiilo φωτογραφική μηχανή

  • frapi / bruadi χτυπά / κάνει δυνατό θόρυβο

  • freŝa φρέσκος

  • frosta παγωμένος

  • fuĝi το σκάω / αποφεύγω

  • fulmo αστραπή

  • fungo μανιτάρι

  • gardisto φύλακας

  • gisto μαγιά

  • glacia παγωμένος / παγώδης

  • ĝoji χαίρομαι

  • ĝojo χαρά

  • griziĝi / esti griza γκριζάρω / είναι γκρι

  • growli γρυλίζω

  • grundo / tero έδαφος / χώμα

  • halti / ĉesi σταματώ

  • hararo μαλλιά

  • hasti / kuri βιάζομαι / τρέχω

  • helpanto βοηθός

  • herbejo λιβάδι / ξέφωτο

  • herbo βότανο / χορτάρι

  • hodiaŭ σήμερα

  • homa mondo ανθρώπινος κόσμος

  • homo άνθρωπος

  • honesta έντιμος / τίμιος

  • horizonto ορίζοντας

  • humoro διάθεση / «συμπεριφορά» (μεταφορικά)

  • infanaĝo παιδική ηλικία

  • instrui διδάσκω

  • inter domoj / arboj / steloj ανάμεσα σε σπίτια / δέντρα / αστέρια

  • interkompreniĝi καταλαβαινόμαστε / επικοινωνούμε εσωτερικά

  • iom λίγο / κάπως

  • iom post iom λίγο λίγο

  • ion ĝustan / bonan κάτι σωστό / καλό

  • ion specialan κάτι ξεχωριστό

  • izolita απομονωμένος

  • juna νέος / νέα

  • jurnalo de ekzisto ημερολόγιο της ύπαρξής του

  • kalkuli μετρώ

  • kamparo / kampo αγρός / χωράφι

  • kanti τραγουδώ

  • kanto (de vento) τραγούδι / ήχος (του ανέμου)

  • kaŝejo κρυψώνα

  • kaŝi sin κρύβομαι

  • kaŝiĝi κρύβομαι

  • kiel longe για πόσο καιρό

  • klara καθαρός / διαυγής

  • klini sin σκύβω

  • kolekti μαζεύω

  • kolera θυμωμένος

  • koleriĝi θυμώνω

  • komforta άνετος

  • kompreni καταλαβαίνω

  • komprenita κατανοημένος

  • kompreno κατανόηση

  • komunumo κοινότητα

  • konata γνωστός

  • konduki οδηγώ / κατευθύνω

  • koro καρδιά

  • korpo σώμα

  • kortuŝita συγκινημένος

  • kovrita καλυμμένος

  • krajono μολύβι

  • kraketo μικρός ήχος / τριξίματα

  • krii φωνάζω / ουρλιάζω

  • krio κραυγή

  • kuiri μαγειρεύω

  • kuŝi ξαπλώνω

  • kutime συνήθως

  • kvazaŭ σαν να / λες και

  • kverelo καβγάς / φιλονικία

  • lacegi εξαντλούμαι / είμαι πολύ κουρασμένος

  • larĝa πλατύς / ευρύς

  • lasta frazo τελευταία φράση

  • laŭ horoj / tagoj σύμφωνα με ώρες / ημέρες

  • laŭ sia propra maniero με τον δικό τους τρόπο

  • leviĝi σηκώνομαι (από το κρεβάτι)

  • libereco ελευθερία

  • libreto σημειωματάριο

  • ligi δένω

  • lingvo (de bestoj) γλώσσα (των ζώων)

  • lipoj χείλη

  • lito (el herboj) κρεβάτι (από χόρτα)

  • loko μέρος / τοποθεσία

  • luno φεγγάρι

  • lupo λύκος

  • malaperi εξαφανίζομαι

  • male αντίθετα

  • malfacila δύσκολος

  • malfermi sian mondon ανοίγω τον κόσμο μου

  • malforta αδύναμος

  • malĝojo λύπη

  • malica κακόβουλος / κακεντρεχής

  • mallumiĝi σκοτεινιάζω

  • malmoliĝi σκληραίνω

  • malnova παλιός

  • malplena άδειος

  • malpliiĝi μειώνομαι

  • malproksima μακρινός

  • malrapide αργά

  • malsama διαφορετικός

  • malsaniĝi αρρωσταίνω

  • malsati / malsatis πεινάω / πεινούσε

  • malseka υγρός

  • malsekigi βρέχω

  • malvarmeta δροσερός

  • manki λείπω

  • mantuko πετσέτα

  • mateno πρωί

  • melodio μελωδία

  • memori θυμάμαι

  • memorigilo υπενθύμιση

  • memoro ανάμνηση

  • mensogi λέω ψέματα

  • meti βάζω

  • meze (de) στη μέση (του)

  • miksita sento ανάμεικτο συναίσθημα

  • milda απαλός

  • minaca απειλητικός

  • minaco απειλή

  • miraklo θαύμα

  • miri εκπλήσσομαι

  • momento στιγμή

  • mono χρήματα

  • montpado / montvojo ορεινό μονοπάτι

  • moviĝo κίνηση

  • murmurado μουρμούρισμα / ψίθυρος

  • musko βρύο

  • ne plu όχι πια

  • ne tre for / ne tre malproksime όχι πολύ μακριά

  • neĝa χιονισμένος

  • neĝo χιόνι

  • nekapabla ανίκανος

  • nekonata άγνωστος

  • nekutima ασυνήθιστος

  • ni estas ĉi tie είμαστε εδώ

  • nokto νύχτα

  • nostalgio νοσταλγία

  • noti σημειώνω

  • notlibro σημειωματάριο

  • nuna τωρινός

  • nutraĵo / manĝaĵo τροφή

  • observi παρατηρώ

  • odoro μυρωδιά

  • okulo μάτι

  • orkestro (fig.) ορχήστρα (μεταφορικά: μουσική αρμονία)

  • panforno φούρνος ψωμιού

  • paroli al ŝi της μιλήσω

  • paroli kun si mem μιλάω με τον εαυτό μου

  • paroli laŭte μιλάω δυνατά

  • parto de mondo μέρος του κόσμου

  • pasi (tagoj pasis) περνούν (οι μέρες)

  • paŝo βήμα

  • pejzaĝo τοπίο

  • penso σκέψη

  • peza βαρύς

  • pino πεύκο

  • pinto κορυφή

  • planto φυτό

  • plena (koro) γεμάτη (καρδιά)

  • plenluna με πανσέληνο

  • plifortigi ενισχύω / δυναμώνω

  • plori / ekplori κλαίω / ξεσπώ σε κλάμα

  • porti κουβαλώ / μεταφέρω

  • post tiom da jaroj μετά από τόσα χρόνια

  • poste αργότερα

  • preni παίρνω

  • preta έτοιμος

  • prizorgi φροντίζω

  • pro laboro kaj tempo λόγω δουλειάς και χρόνου

  • pro timo από φόβο

  • profunda βαθύς

  • profunde βαθιά

  • proksime (al) κοντά (σε)

  • proksimiĝi πλησιάζω

  • propra δικός του

  • protekti προστατεύω

  • provi προσπαθώ

  • provizora προσωρινός

  • pura καθαρός

  • purigi καθαρίζω

  • radio ακτίνα (φωτός)

  • rakonti διηγούμαι / λέω ιστορία

  • rampi έρπω / σέρνομαι

  • reĝo βασιλιάς

  • reiri επιστρέφω

  • rekoni αναγνωρίζω

  • rekte απευθείας

  • rememori θυμάμαι / αναπολώ

  • renkonti συναντώ

  • renkontiĝi (okuloj) συναντιούνται / ανταμώνουν (τα μάτια)

  • respondo απάντηση

  • restaĵo υπόλειμμα / απομεινάρι

  • resti μένω

  • resti nevidebla / kaŝita παραμείνω αόρατος / κρυμμένος

  • resti proksime μένω κοντά

  • resti trankvila παραμένω ήρεμος

  • reveni επιστρέφω

  • reveno επιστροφή

  • rideti χαμογελώ

  • rideto χαμόγελο

  • rigardi ĉirkaŭe κοιτάζω γύρω

  • rigardo βλέμμα

  • ritmo ρυθμός

  • rivereto ρυάκι

  • rivero ποτάμι

  • rizo ρύζι

  • roka βραχώδης

  • rondi / rondiĝi κάνω κύκλους (στον αέρα)

  • rozkoloro ροζ απόχρωση

  • sako τσάντα / σακούλα

  • saluto χαιρετισμός

  • ŝanĝiĝi αλλάζω (παθητικά)

  • sankta ιερός

  • scio γνώση

  • scienco επιστήμη

  • scii ξέρω

  • scipovi / scii ξέρω

  • sciuro σκίουρος

  • scivolemo περιέργεια

  • seka ξερός

  • sekura ασφαλής

  • sekvi ακολουθώ

  • ŝelo φλοιός (δέντρου)

  • sen moviĝo χωρίς να κινείται

  • sen timo χωρίς φόβο

  • senbrue χωρίς θόρυβο

  • senĉese / senhalte ασταμάτητα

  • senmova ακίνητος

  • sentemo ευαισθησία

  • senti νιώθω / αισθάνομαι

  • senti sin fremda / fremdulo νιώθω ξένος

  • sento de trankvilo αίσθηση ηρεμίας

  • sibli / kanti melodion σφυρίζω / τραγουδώ μελωδία

  • sidi κάθομαι

  • sidiĝi κάθομαι (κάθομαι κάτω)

  • silenta σιωπηλός

  • silente σιωπηλά

  • silentiĝi σιωπώ / σταματώ να κάνω θόρυβο

  • sinteno στάση / τρόπος που στέκεσαι

  • ŝirmejo καταφύγιο / πρόχειρο κατάλυμα

  • skandalo σκάνδαλο

  • skribi γράφω

  • ŝnuro σκοινί

  • sola μόνος

  • soleco μοναξιά

  • sonĝo όνειρο

  • sono ήχος

  • sopiri λαχταρώ

  • sovaĝejo άγρια φύση

  • spiri αναπνέω

  • sporto άθλημα / σπορ

  • stari στέκομαι

  • stelo αστέρι

  • ŝtono πέτρα

  • ŝtonringo πέτρινος κύκλος

  • ŝtormo καταιγίδα

  • stranga παράξενος

  • strange περίεργα

  • stratlumo φως δρόμου

  • subiri δύω (για τον ήλιο)

  • subite ξαφνικά

  • sufiĉi αρκεί

  • ŝultero ωμοπλάτη

  • ŝultro ώμος

  • sunleviĝo ανατολή του ήλιου

  • sunlumo ηλιακό φως

  • super si πάνω του

  • taglibro προσωπικό ημερολόγιο

  • tagmezo μεσημέρι

  • tagon post tago / ĉiutage κάθε μέρα

  • tavolo στρώση

  • tegmento στέγη

  • tempon mezuri μετρώ τον χρόνο

  • tero γη

  • timi φοβάμαι

  • tiom da jaroj τόσα πολλά χρόνια

  • tondro βροντή

  • trafi (la pluvo) χτυπάει / πέφτει (η βροχή)

  • tranĉilo μαχαίρι

  • trankvila ήρεμος

  • trankvile ήρεμα

  • trankvileco ηρεμία

  • trankviliĝo / trankviliĝi ηρεμία / ηρεμώ

  • trapasi διαπερνά

  • tremi τρέμω

  • trinki πίνω (αλκοόλ)

  • tro υπερβολικά

  • tuŝi αγγίζω

  • ululado ουρλιαχτό (π.χ. λύκου)

  • ululo ουρλιαχτό (συνήθ. λύκου)

  • unu el ili ένας από αυτούς

  • unua homo πρώτος άνθρωπος

  • unue / komence στην αρχή

  • urli ουρλιάζω / λυσσομανώ

  • urso αρκούδα

  • valo κοιλάδα

  • vasta εκτενής / απέραντος

  • vekiĝi ξυπνάω

  • vento άνεμος

  • vera αληθινός

  • verŝajne πιθανώς

  • vesti (fig.) ντύνω / καλύπτω

  • veterŝanĝo αλλαγή καιρού

  • videble εμφανώς / ώστε να φαίνεται

  • vilaĝo χωριό

  • viva ζωντανός

  • vivi ζω

  • vizitanto / gasto επισκέπτης

  • voĉo φωνή

  • vojo δρόμος / μονοπάτι

  • vundita τραυματισμένος

  • zorgo φροντίδα

Καλεσμένος από την Άγρια Φύση

Ο ήλιος έδυε, βάφοντας τον ουρανό με πορτοκαλί και κόκκινες φλόγες καθώς έφτανε στην κορυφή του βουνού. Μόνος. Μόνο ο άνεμος σφύριζε γύρω του, κουβαλώντας μαζί του το άρωμα του πεύκου και της υγρής γης. Από κάτω του απλωνόταν το απέραντο, άγριο δάσος, σπίτι για πλάσματα πιο ισχυρά και πιο μυστηριώδη από τον ίδιο.

Δεν τα φοβόταν. Ήταν το είδος της οικογένειάς του. Τον καταλάβαιναν καλύτερα από οποιονδήποτε άνθρωπο. Καταλάβαιναν τη σιωπηλή ομορφιά της καρδιάς του. Δεν ήταν πάντα μόνος. Κάποτε είχε οικογένεια, φίλους, ένα χωριό.

Αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη μελωδία της ψυχής του. Έβλεπαν μόνο το εξωτερικό, το σιωπηλό εξωτερικό, που έκρυβε ένα βαθύ πηγάδι συναισθηματικού βασανισμού και μια έντονη αγάπη για τον κόσμο. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν την σφοδρή επιθυμία του να ενωθεί με τον φυσικό κόσμο, την ανάγκη να νιώσει τον παλμό του δάσους στην καρδιά του.

Γελούσαν με τις ιστορίες του για διαπραγματεύσεις με αετούς, συνομιλίες με αρκούδες και τραγούδια του φεγγαριού με λύκους. Τον αποκαλούσαν τρελό, άρρωστο, άχρηστο. Έτσι έφυγε. Βγήκε από τον θόρυβο και το μίσος, αναζητώντας καταφύγιο στην αγκαλιά της ερημιάς. Εκεί, ανάμεσα στους βράχους και τα δέντρα, βρήκε το αληθινό του σπίτι.

Τα ζώα τον υποδέχτηκαν. Ο λύκος με τα έξυπνα μάτια του τον κοίταξε με κατανόηση, ο αετός πετούσε ψηλά από πάνω του, σαν φύλακας της μοναξιάς του. Η αρκούδα, με τη μεγαλοπρεπή χάρη της, τον προστάτευε από τα εχθρικά στοιχεία. Δεν τον έκριναν. Δεν έκαναν ερωτήσεις. Απλώς υπήρχαν, μαζί του, μοιράζοντας τη σιωπηλή αρμονία του βουνού.

Έμαθε τη γλώσσα τους - όχι τη γλώσσα των λέξεων, αλλά τη γλώσσα των καρδιών. Έμαθε να διαβάζει τους ανέμους, τα σήματα των ζώων, το μυστήριο της νύχτας. Έμαθε να ζει σε τέλεια αρμονία με τον ρυθμό της φύσης. Έμαθε να είναι αληθινός.

Δεν ήταν πλούσιος σε υπάρχοντα. Τα ρούχα του ήταν κουρελιασμένα, το φαγητό του ήταν λιτό, αλλά η καρδιά του ήταν γεμάτη. Γεμάτος με την ηρεμία που μπορούσε να βρει μόνο στην ερημιά, γεμάτος με την αγάπη που του έδιναν ακούραστα τα ζώα. Είδαν την ομορφιά στην ψυχή του, την ομορφιά που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Και αυτό ήταν αρκετό.

Στην κορυφή του βουνού, κάτω από τα αστέρια, ένιωσε μια βαθιά σύνδεση με όλα γύρω του. Ήταν μέρος ενός μεγάλου συνόλου, και με αυτή την αίσθηση του ανήκειν, βρήκε την αληθινή του ελευθερία. Ήταν μόνος, ναι, αλλά όχι λυπημένος. Ήταν μόνος με τα άγρια ​​ζώα, επειδή μόνο αυτά μπορούσαν να καταλάβουν την εσωτερική ομορφιά ενός ανθρώπου που είχε επιλέξει την αγριότητα αντί της θλίψης της ανθρώπινης απόρριψης.